Pananampalatayang May Katiyakan Sa Buhay Na Walang Hanggan

Teksto: 1 John 1:1–4 (KJV)

Tema: Ang Katiyakan ng Buhay na Walang Hanggan sa Pamamagitan ng Apostolikong Patotoo

📖 Introduksyon sa Aklat ng 1 John

Ang unang sulat ni Juan ay isinulat ng apostol Juan—ang minamahal na alagad ni Jesus, ang sumulat din ng Ebanghelyo ni Juan at ng aklat ng Pahayag. Isinulat ito bandang 85–95 AD, sa huling bahagi ng buhay ni Juan, sa panahon kung kailan ang maraming apostol ay pumanaw na.

Ang layunin ng sulat na ito ay pastoral—upang palakasin ang loob ng mga mananampalataya sa gitna ng matinding pag-uusig, lumalaganap na huwad na katuruan, at kulturang nagtutulak ng kompromiso. Sa pamamagitan ng sulat na ito, nilinaw ni Juan ang katiyakan ng kaligtasan, katotohanan ng pagka-Diyos ni Cristo, at ang buhay ng tunay na Kristiyano bilang bunga ng pananampalataya.

Ang tema ng sulat ay malinaw: “That ye may know that ye have eternal life.” (1 John 5:13, KJV)

Tinuturo nito na ang tunay na buhay sa pananampalataya ay hindi lihim o haka-haka, kundi isang katiyakang ibinubunga ng pananampalataya sa tunay na Anak ng Diyos—si Jesus Cristo.

Panimula: Ang Huling Natitirang Saksi

Sa mga huling dekada ng unang siglo—marahil sa pagitan ng AD 80 hanggang 95—isang matandang alagad ng Panginoon ang naupo upang isulat ang isang mahalagang sulat. Siya ay si Apostol Juan. Isa siya sa mga orihinal na labindalawang disipulo. Kapatid siya ni Santiago, at tinawag na “ang alagad na minamahal ni Jesus.” Siya rin ang sumulat ng Ebanghelyo ni Juan, ng Pahayag, at ng tatlong epistola—1, 2, at 3 Juan.

Ngunit nang mga panahon na ito, karamihan sa mga alagad ay pumanaw na. Si Pablo ay pinugutan ng ulo sa Roma. Si Pedro ay ipinako nang patiwarik. Ngunit si Juan ay nananatili, buhay, tumatanda, at naninindigan sa gitna ng lumalaganap na apostasya, pag-uusig, at maling aral. At habang ang maraming simbahan ay nagkakagulo, habang ang mga Kristiyano ay pinipilit na tumalikod o manahimik, si Juan ay hindi nag-atubiling sumulat.

Hindi lamang ito liham. Isa itong paalala ng katotohanan, isang pagtutuwid sa naliligaw, at higit sa lahat, isang pagpapatibay sa mga tunay na mananampalataya na sila’y may katiyakang buhay na walang hanggan.

At paano niya ito sinimulan?

Hindi sa pagbati, hindi sa paligoy-ligoy na kwento—kundi sa matibay at personal na patotoo.

“That which was from the beginning, which we have heard, which we have seen with our eyes, which we have looked upon, and our hands have handled, of the Word of life;”

– 1 John 1:1 (KJV)

Ang Patotoo ng Isang Tunay na Saksi (1 John 1:1–2)

Sa panahon na laganap ang mga huwad na guro—mga taong nagtuturo ng iba’t ibang aral na hindi naaayon sa turo ng mga apostol—mahalagang tandaan kung sino ang may karapatang magsalita. Kaya’t agad sa simula, idiniin ni Juan ang kanyang personal na patotoo.

“Which we have heard … seen with our eyes … looked upon … our hands have handled.”

– 1 John 1:1 (KJV)

Ito ang patotoo ng isang ear-witness, eye-witness, thinking-witness, at experience-witness.

a. “Which we have heard” – Ang Pakikinig ng Isang Alagad

Hindi kwento-kwento lamang ang sinasabi ni Juan. Hindi siya nagsasalita batay sa tsismis o kuro-kuro ng iba. Siya mismo ang nakarinig sa mga salita ng Panginoon.

Sa bawat talinghaga, sa bawat pangaral, sa bawat pagtatama, sa bawat panalangin—narinig ito ni Juan. Isipin nating naroon siya sa Bundok ng Pagbabagong-Anyo, sa itaas ng Silid, sa Kalbaryo. Narinig niya ang mga sigaw, ang mga daing, at ang huling salita ni Cristo sa krus.

Hindi ba’t napakahalaga nito sa atin? Kapag tayo’y dumaranas ng pangungutya o pagdududa sa ating pananampalataya, tandaan natin: ang ating pananampalataya ay nakasalig sa isang taong narinig mismo ang Anak ng Diyos.

b. “Which we have seen with our eyes” – Ang Nakita ng Matang Apostol

Si Juan ay hindi lamang tagapakinig; siya rin ay nakakita. Sa kanyang mga mata nakita niya kung paanong pinalakad ni Jesus ang pilay, kung paano pinalayas ang mga demonyo, kung paanong binuhay ang patay. Nakita niya ang Poon na umiiyak sa puntod ni Lazaro, at ang Mesiyas na naglakad sa ibabaw ng tubig. Ito’y mahalaga. Sa panahon na maraming “vision” at “revelation” na sinasabing mula sa Diyos, si Juan ay nagpapaalala: kami ang tunay na saksi.

c. “Which we have looked upon” – Ang Pagmuni-muni ng Isang Disipulo

May pagkakaiba ang “nakakita” at “tumitig.” Ang titig ay pagbubulay.

Ito’y hindi lang basta pagmasid—ito’y pagkilala. Ang pagtingin ni Juan kay Jesus ay lumagpas sa pisikal. Sa kanyang puso at isipan, kinilala niya si Jesus bilang Anak ng Diyos. Sa katunayan, sa kanyang Ebanghelyo isinulat niya:

“And the Word was made flesh, and dwelt among us, (and we beheld his glory…)”

– John 1:14 (KJV)

Ang paningin ni Juan ay naging pagkilala sa pagka-Diyos ni Cristo.

d. “Our hands have handled” – Ang Paghipo ng Buhay na Salita

Ang Kanyang mga kamay ay nahipo ang mismong katawan ni Cristo. Mula sa Huling Hapunan kung saan siya’y nakahilig sa dibdib ni Jesus, hanggang sa pagkakataong nakita niyang si Tomas ay inanyayahang humipo sa sugat ng Panginoon.