Ang Panalangin Ng Pagsisisi: Paano Humingi Ng Kapatawaran Sa Araw-Araw Na Pamumuhay Kristiyano

Ang Panalangin ng Pagsisisi: Paano Humingi ng Kapatawaran sa Araw-araw na Pamumuhay Kristiyano

(Mateo 6:9–12, KJV focus: “And forgive us our debts…”)

Panimula

Mga kapatid sa Panginoon, ngayong gabi ay ating pag-uusapan ang isang mahalagang bahagi ng ating buhay-pananampalataya — ang paghingi ng kapatawaran mula sa Diyos. Ang paksa ay kinuha mula mismo sa panalanging itinuro ng Panginoong Hesus sa Mateo 6:12, “And forgive us our debts, as we forgive our debtors.” Minsan iniisip ng ilan na sapat na ang minsang paghingi ng kapatawaran noong tayo ay naligtas — ngunit hindi iyon ang itinuturo ng Biblia. Ang kapatawaran ay dapat bahagi ng ating araw-araw na relasyon sa Panginoon.

I. Ang Araw-araw na Paghingi ng kapatawaran ay Mahalagang Bahagi ng Buhay Kristiyano

Ang salitang “debts” sa talatang ito ay nangangahulugang mga kasalanan o pagkakautang natin sa Diyos. Isa itong pagkilala na tayo ay patuloy na nagkakamali at nangangailangan ng paglilinis araw-araw. Ang buhay Kristiyano ay hindi isang isang beses na desisyon lamang; ito ay araw-araw na pagsunod, araw-araw na pakikipag-ayos sa Diyos, araw-araw na paglago sa kabanalan.

Napakarami sa mga nagsasabing sila’y Kristiyano ay nalilito sa layunin ng kaligtasan. Akala nila ito ay tiket lamang papuntang langit — ngunit ang tunay na layunin ng ating kaligtasan ay upang tayo ay maging kawangis ni Kristo. Ang tinatawag nating sanctification ay ang araw-araw na pagkakabanal sa tulong ng Banal na Espiritu. Dito, kinakailangan nating humingi ng tawad sa bawat pagkakasala.

Marami ang nag-aakala na ang paghingi ng tawad ay parang insurance — isang beses lang, lifetime coverage.

Ngunit hindi po ganon ang itinuturo ng Panginoon. Sinabi ni Hesus, “And when ye pray…” — ito ay dapat araw-araw. Ang sinasadyang hindi paghingi ng tawad sa Diyos ay senyales ng matigas na puso, at ito ay hadlang sa paglago sa pananampalataya.

Hindi natin dapat tanggapin ang kasalanan bilang “normal.” Ang kasalanan ay parang kanser — unti-unting sumisira sa ating buhay kung hindi natin ito kinikilala at pinapagamot sa biyaya ng Diyos. Kapag iniiwasan natin ang pagsisisi, para tayong pasyente na ayaw amining may sakit, kaya lalong lumalala.

Mga kapatid, hindi sapat ang “general confession” lamang. Hindi sapat ang, “Panginoon, patawarin mo po ako sa aking mga pagkakasala,” tapos na. Ang Panginoon ay naghahangad ng pusong nagsusuri, pusong handang tumanggap ng pagkakamali at magbago.

II. Ang Pagsusuri sa Sarili at Pagtuturo ng Diyos ng Ating Pagkukulang

(Psalm 139:23–24, Romans 6:23, John 3:17, KJV)

Isa sa mga dahilan kung bakit maraming Kristiyano ang hindi humihingi ng tawad sa Diyos ay dahil hindi nila nakikita ang kanilang kasalanan. Ang panalangin na itinuro sa atin ng Panginoon ay nagmumungkahi ng araw-araw na pagsusuri: “Search me, O God, and know my heart: try me, and know my thoughts: And see if there be any wicked way in me...” (Psalm 139:23–24). Hindi ito simpleng pagtingin sa ating ginawa kundi isang malalim na pagsusuri ng Espiritu sa ating mga iniisip, damdamin, at motibo.

Marami sa atin ay nasanay na itago ang kasalanan. Para tayong batang nakabasag ng plorera sa sala at itinago ang basag sa ilalim ng sofa, umaasang walang makakakita. Pero ang Diyos ay hindi kailanman naloloko. Sabi nga sa Hebrews 4:13, “Neither is there any creature that is not manifest in his sight: but all things are naked and opened unto the eyes of him with whom we have to do.” Hindi natin kayang itago ang ating kasalanan sa Kaniya.

Ang kultura natin ngayon ay tinuturuan tayong huwag tawaging “kasalanan” ang kasalanan. Sinasabing “weakness” lang iyan, o “preference.” Ngunit ang Biblia ay malinaw: “For the wages of sin is death…” (Romans 6:23). Ang kasalanan ay hindi lamang problema — ito ay salot na nagdadala ng kamatayan. At kung hindi natin ito papansinin, ito ay lalong kakalat sa ating buhay.

Kaya nga dapat tayong magpakumbaba sa harap ng Diyos at sabihin, “Panginoon, ipakita mo po kung saan ako nagkulang.” Ang panalanging ito ay mahirap para sa marami. Dahil nga ayaw nating makitang tayo ay mali. Ngunit kung tunay nating nais na lumago sa pananampalataya, kailangang tayo'y matutong humarap sa katotohanan ng ating sariling kasamaan.

Marahil may magtatanong, “Hindi ba’t kapag inamin ko pa ang aking kasalanan, lalo lamang akong magmumukhang mahina sa harap ng Diyos?”

Ang sagot ay HINDI. Ang Diyos ay hindi katulad ng tao. Hindi Niya tayo kinokondena sa ating kahinaan. Sa halip, nais Niyang tayo'y gumaling. John 3:17 says, “For God sent not his Son into the world to condemn the world; but that the world through him might be saved.” Hindi paghatol ang layunin ng Diyos kundi ang pagliligtas at pagpapanumbalik.

Kaya nga sa tuwing tayo’y lumalapit sa Diyos upang humingi ng tawad, hindi Niya tayo sinisipa palayo. Sa halip, Siya ay lumalapit sa atin na may kahabagan. Para Siyang Mabuting Pastol na hinahanap ang nawawalang tupa, at sa oras na makita Niya ito, hindi Niya ito sinasaktan, kundi pinapasan pabalik sa kawan.