Introduction

May kilala akong sampung kalalakihan na hindi mo agad mapapansin sa crowd. Hindi dahil sikat sila, kundi dahil sanay silang umiwas. Sanay silang manatili sa gilid, sa laylayan, sa malayo. Sa bawat paghinga, may kirot. Sa bawat araw, may pag-asa pa rin, pero payat na payat. Hanggang sa isang araw, dumaan si Jesus. At sa pagitan ng Samaria at Galilea, napakinggan ng Langit ang hingal ng lupa: “Jesus, Master, have mercy on us.”

Kaibigan, baka ganyan din ang pakiramdam mo ngayon—may kirot na di matawag sa pangalan, may iniinda na di masabi, may pangangailangan na walang makapuno. Sa ilalim ng mga ngiting ipinipilit, may lungkot na kumakatok. Sa likod ng mga tagumpay, may tahimik na tanong: Mapapansin ba ako ng Diyos? Naririnig ba Niya ako? Kung may ganoong himig ang puso mo, nasa tamang lugar ka. Dahil ang kwento natin ngayon ay hindi lang ukol sa sampung ketongin—ito’y tungkol sa isang Jesus na nakaririnig, nakakakita, at hindi nagmamadaling lumampas sa mga taong nasa gilid.

“Best of all, God is with us.” —John Wesley

Iyan ang pangakong hawak-hawak natin habang binubuksan natin ang Salita. Kung kasama natin ang Diyos, may pag-asa. Kung kasama natin ang Diyos, may habag. Kung kasama natin ang Diyos, may kagalingan na higit pa sa balat—umaabot ito sa buto ng ating kaluluwa, sa pinakapuso ng ating pagkatao. At sa textong ito, makikita natin: - Makita ang Habag ni Jesus at ang Ating Tunay na Pangangailangan—sapagkat may mga sigaw na walang ibang makakasagot kundi Siya. - Bumalik upang Magpasalamat at Ibigay ang Kaluwalhatian sa Diyos—sapagkat ang pasasalamat ay musika ng mga pinagpala. - Mamuhay sa Pananampalatayang Nagdadala ng Ganap na Kaligtasan—sapagkat may kagalingang higit pa sa pisikal, may kabuoang tanging pananampalataya kay Jesus ang nakakamit.

Bago tayo magpatuloy, pakinggan natin ang mismong kwento, salita-por-salita, mula sa Banal na Kasulatan. Pakinggan mo ito na parang naroon ka sa lansangang iyon; damhin ang alikabok sa paa, ang bigat sa dibdib, at ang himig ng pag-asa sa hangin.

Luke 17:11-19 (KJV) 11 And it came to pass, as he went to Jerusalem, that he passed through the midst of Samaria and Galilee. 12 And as he entered into a certain village, there met him ten men that were lepers, which stood afar off: 13 And they lifted up their voices, and said, Jesus, Master, have mercy on us. 14 And when he saw them, he said unto them, Go shew yourselves unto the priests. And it came to pass, that, as they went, they were cleansed. 15 And one of them, when he saw that he was healed, turned back, and with a loud voice glorified God, 16 And fell down on his face at his feet, giving him thanks: and he was a Samaritan. 17 And Jesus answering said, Were there not ten cleansed? but where are the nine? 18 There are not found that returned to give glory to God, save this stranger. 19 And he said unto him, Arise, go thy way: thy faith hath made thee whole.

Narinig mo ba ang tibok ng kwento? Sampu ang humiling; isa ang bumalik. Sampu ang nakatanggap ng lunas; isa ang umuwi na puno ng pasasalamat. Sampu ang napansin; isa ang nagpatuloy sa presensya. Kung minsan, ganoon din tayo. Madali tayong humingi; madalang tayong bumalik. Mabilis tayong kumapit kapag may bagyo; nakakalimot tayong kumaway sa araw ng liwanag. Ngunit ang magandang balita: si Jesus ay hindi tumitingin sa layo ng tao; Siya ay tumitingin sa sigaw ng puso. At kapag tumugon Siya, panibagong buhay ang sumisibol—panibagong lakas, panibagong layon, panibagong awit ng pasasalamat.

Hayaan mong ibulong ko ito sa’yo: May himalang nangyayari kapag ang habag ng Diyos ay sumalubong sa ating pangangailangan. May panibagong sigla kapag ang pasasalamat ay sumirit mula sa puso. May kapuspusan kapag ang pananampalataya ay hindi lang salita sa labi, kundi paglakad sa utos ni Jesus—maski hindi pa natin nakikita ang buong larawan.

Kaya tanong ko: Saang banda ka ngayon? Nasa malayo ka ba—umiiyak mula sa gilid? Nasa daan ka ba—lumalakad ayon sa sinabi Niya, kahit hindi pa kumpleto ang sagot? O nasa paanan ka na ba Niya—nakaluhod, umiiyak sa tuwa, at sumisigaw ng, “Salamat, Panginoon!” Nasaan ka man, may lugar para sa’yo sa paanan ni Jesus. May pahayag ang Langit para sa’yo: may pagtingin, may pagtawag, may pagtindig—“Arise, go thy way: thy faith hath made thee whole.”

At habang hinahabi ng Diyos ang ating araw, manalig tayong muli: may habag para sa sugatan, may pagsamba para sa pinagaling, may buhay na buo para sa nananampalataya. Sa ating pagsasama ngayon, hihingin natin sa Panginoon na buksan ang ating paningin upang makita ang Kanyang habag, palambutin ang ating puso upang bumalik at magpasalamat, at patibayin ang ating loob upang mamuhay sa pananampalatayang umaangkla kay Cristo.

Manalangin tayo.

Panalangin: Ama naming Diyos, nagpapasalamat kami na hindi Ka lumilipas sa tabi-tabi ng aming buhay. Salamat na sa pagitan ng Samaria at Galilea ng aming mga araw—sa pagitan ng trabaho at pagod, luha at halakhak—naroroon Ka. Buksan Mo ang aming mga mata upang makita ang habag ni Jesus at ang aming tunay na pangangailangan. Linisin Mo ang aming puso sa anumang pagmamataas, pag-aalinlangan, at pagkalimot. Turuan Mo kaming bumalik—agad, taos, at malakas—upang ibigay sa Iyo ang lahat ng kaluwalhatian. At itanim Mo sa amin ang pananampalatayang kumikilos sa Iyong salita, hanggang sa marinig namin mula sa Iyo: “Tumayo ka, magpatuloy—ang iyong pananampalataya ang nagbigay sa iyo ng kabuoan.” Banal na Espiritu, punuin Mo ang lugar na ito at ang aming mga puso. Gawin Mong malinaw ang Iyong tinig, mainit ang aming pagsamba, at masunurin ang aming mga hakbang. Sa pangalan ni Jesus. Amen.

Makita ang Habag ni Jesus at ang Ating Tunay na Pangangailangan

May isang detalye sa kwento na parang tahimik pero mabigat. Nakatayo sila nang malayo. May layo sa katawan, may layo sa loob, may layo sa kapwa. At doon mismo, nakita sila ni Jesus. Hindi lang narinig ang boses nila. Nakita Niya ang pagod, ang pag-iwas, ang pagkatuyo. Ang unang himala ay ang tingin. Kapag tumama ang tingin ni Jesus, umaamo ang loob. Ang tinging iyon ay hindi malamig. May habag. May paglapit. May pag-unawa na hindi humihingi ng paliwanag.

Kapag may habag ang Diyos, may aksyon. Hindi Siya nanatiling nakatanaw. May sinabi Siya. Simple ang utos. Maliwanag ang direksyon. Walang sermon na mahaba. Walang kondisyon na mahirap. Ganyan ang habag ni Jesus. Walang siksik na papel. Walang pila. May salita na nakakapagpatindig. At sa harap ng ganoong salita, gumagalaw ang paa. Kahit may kirot pa. Kahit hindi pa kita ang pagbabago.

Mapapansin din natin ang sigaw ng mga tao. Hindi teknikal ang dasal nila. Walang magarang wika. Isang sigaw lang na puno ng pag-asa at pagod. “Maawa Ka.” Ang salitang iyon ay puno na ng buong kwento nila. May hiya. May sakit. May gutom sa yakap. At pinakinggan iyon ni Jesus. Kapag awa ang hiling, puso ang pakay. Hindi pansamantala ang nakikita Niya. Nakikita Niya ang buong tao. Ang alaala. Ang sugat ng paglayo sa pamilya. Ang bigat ng pangalan na tinawag na marumi.

Dito natin nakikita ang tunay na kailangan ng puso. Oo, may karamdaman. May sugat. Pero may isa pang pangangailangan: maibalik ang dignidad. Maibalik ang pakiramdam na tao ka pa rin. Maibalik ang hininga na may lakas humarap sa araw. Habag ang sagot sa ganitong pangangailangan. Habag na kayang hawakan ang kamay. Habag na kayang magsabi, “Narito Ako.” Kapag awa ang dumampi, hindi napuputol ang tao sa mga etiketa. Nabubuo ang loob.

May dahilan kung bakit pinapunta Niya sila sa mga pari. Ito ang daan ng batas sa panahon nila. Dito kinukumpirma ang pagiging malinis. Dito bumabalik ang karapatan sa komunidad. Hindi lang lunas sa balat ang nakataya. May pag-ahon sa hiwalay na buhay. May pagbabalik sa tahanan, sa trabaho, sa simbahan. Habag na may karunungan ang kilos ni Jesus. Ginagalang ang proseso. Pinapangalagaan ang kinabukasan. May lambing at may direksyon.

At habang naglalakad sila, may nangyari. Hindi sila nakatanggap ng agarang drama sa kalsada. Nasa hakbang ang pangako. Bawat hakbang ay pagtitiwala. Bawat metro ay pagbitaw sa takot. Ganyan kumilos ang salita ni Jesus. Gumagawa ito habang sumusunod ka. Hindi kailangang malaki ang lakad. Kahit pira-pirasong lakas lang. Kahit hingal. Ang mahalaga, hawak mo ang sinabi Niya.

Makikita rin natin kung ano ang hitsura ng puso na tinamaan ng habag. May isa na tumigil, lumingon, at bumalik. Buong lakas ang papuri. Buong bigat ang pagyuko sa paanan ni Jesus. Pasasalamat ang naging tugon. Kapag ang awa ng Diyos ang sumapo sa iyo, kusang sumisiklab ang ganitong gawain. Hindi ito utos na malamig. Ito ay sagot ng puso na naliwanagan. Ang pasasalamat ay parang sugat na nagsara at ngayon ay humihinga nang maluwag.

Napakahalaga ng salita ni Jesus sa bandang huli. “Tumayo ka. Magpatuloy ka. Ang pananampalataya mo ang nagdala sa iyo sa kabuuan.” Hindi lang ito paglilinis ng katawan. May kabuoan na ipinagkaloob. May ayos na naibalik sa loob. May kapayapaan na hindi mabilis mapawi. Ganito kumikilos ang habag kapag tinanggap sa tiwala. Umaabot sa pinakaloob ng tao. Umaabot sa kwento, sa relasyon, sa bukas.

Ang kabuoang ito ay bunga ng pagkilala kung sino si Jesus. Tinawag nila Siyang Panginoon at Guro. May pag-amin dito na Siya ang may huling salita. Kapag Siya ang pinakinggan, may bagong ayos ang araw. May bagong lakas ang mga hakbang. May bagong pangalan ang sarili. Hindi na nakatali sa dati. May pahina na pwedeng sulatan muli. Ang habag Niya ang tinta. Ang salita Niya ang gabay.

At sa lahat ng ito, malinaw ang larawan ng Diyos na nakikisalamuha. Nasa hangganan Siya ng dalawang lupain. Nasa gilid ng buhay. Nasa lugar na madalas iwasan. At doon, nagbubukas Siya ng pinto. Dito natin kinikilala ang ating pangangailangan. Hindi tayo sapat sa sarili. Kailangan natin ng habag na hindi kumukurap. Kailangan natin ng tinig na malinaw at simple. Kailangan natin ng mata na kumikilala sa atin bilang mahal.

Kaya kapag naramdaman mong malayo ka, tandaan mo ang kwento. May Panginoon na tumitingin mula sa kalsada at napapansin ka. May utos na nagtutuwid ng landas. May awa na sumasalo sa bigat. At may panibagong buhay na unti-unting sumisibol habang sumusunod ka, hakbang-hakbang, araw-araw, kamay sa kamay ni Jesus.

Bumalik upang Magpasalamat at Ibigay ang Kaluwalhatian sa Diyos

Habang naglalakad ang mga lalaki ayon sa narinig nila, may isang sandali na huminto ang isa ... View this full PRO sermon free with PRO