Pagkatapos ng anim na araw ng makapangyarihang paglikha, itinigil ng Diyos ang Kanyang gawain at ibinukod ang ikapitong araw bilang banal na araw ng kapahingahan. Sa Genesis 2:1–3, hindi lang natin nasasaksihan ang pagtatapos ng paglikha, kundi ang pasimula ng isang mahalagang katotohanan: ang Diyos ay nagpapahalaga sa kapahingahan, sa pagpapala, at sa kabanalan. Ang sabbath na ito ay hindi lamang pisikal na pahinga—ito ay larawan ng isang espirituwal na kapahingahan na matatagpuan kay Cristo. Sa mga talatang ito, matutunan natin ang tungkol sa Diyos na hindi napapagod, ngunit nagturo sa tao na magpahinga, magbulay, at sumamba.
Text: Genesis 2:1–3 (KJV)
1 Thus the heavens and the earth were finished, and all the host of them.
2 And on the seventh day God ended his work which he had made; and he rested on the seventh day from all his work which he had made.
3 And God blessed the seventh day, and sanctified it: because that in it he had rested from all his work which God created and made.
I. Ang Diyos na Tumapos sa Kanyang Gawa (v. 1–2)
“Thus the heavens and the earth were finished, and all the host of them.”
Ang unang pahayag sa kabanatang ito ay simple ngunit malalim: “natapos.” Sa loob ng anim na araw, isinakatuparan ng Diyos ang Kanyang nilalayong disenyo para sa sanlibutan. Ang langit, lupa, ilaw, tubig, halaman, hayop, at tao ay itinayo, inihanda, at inilagay sa tamang kaayusan.
Wala Siyang iniwang kulang o hindi pinaghandaan. Ito'y kumpleto. Ganap. Perpekto.
Sa pagninilay natin sa mga salitang ito, makikita natin ang pagkakaiba ng gawa ng Diyos sa gawa ng tao. Kadalasan, ang mga proyekto natin ay may kulang, may sablay, o kailangang ulitin. Ngunit ang Diyos, kapag Siya’y gumalaw, ang Kanyang gawa ay ganap.
Ito rin ay larawan ng tiwala sa katuparan ng Kanyang layunin. Ang Diyos ay hindi katulad natin na kailangang mag-double check o mag-adjust. Kapag sinabi Niyang tapos na, tapos na. Ito ang parehong kapangyarihang ipinakita ni Cristo sa krus nang bigkasin Niya ang, “It is finished.” (John 19:30, KJV)
Ang pagkakatapos ng paglikha ay paalala na ang Diyos ay may takdang panahon para sa bawat bagay. Hindi Siya nagmamadali, ngunit hindi rin Siya nagpapabagal. Sa anim na araw, natapos Niya ang lahat—na tila isang paalala rin sa atin: may takdang hangganan ang bawat pagsubok, bawat gawain, bawat yugto ng ating buhay.
“He hath made every thing beautiful in his time…” (Ecclesiastes 3:11, KJV)
Ang katagang “and he rested…” ay hindi nangangahulugang napagod ang Diyos. Ang Diyos ay hindi kailanman napapagod.
“Hast thou not known… the everlasting God, the LORD, the Creator of the ends of the earth, fainteth not, neither is weary…” (Isaiah 40:28, KJV)
Ang pahingang ito ay pagpapatigil, hindi dahil sa pagod, kundi bilang paggunita at pagtatalaga. Ipinapakita ng Diyos ang prinsipyo ng pagtigil upang bigyang-diin ang kahalagahan ng pananabik sa katuparan ng gawain, at hindi lamang sa paggawa.
Sa ating makabagong panahon na tila parating may hinahabol, may nilalampasan, o kailangang tapusin, paalala ito sa atin na ang tunay na kagalakan ay nasa pagkilala sa tamang hangganan.
Ang Diyos ay hindi nagpapatuloy sa paggawa nang walang kapahingahan. Kung Siya, na makapangyarihan sa lahat, ay tumigil upang pagmasdan ang Kanyang ginawa, higit tayong dapat matutong tumigil upang magpasalamat at magbulay sa Kanyang kabutihan.
II. Ang Diyos na Nagtakda ng Araw ng Kapahingahan (v. 2)
“And he rested on the seventh day from all his work which he had made.”
Ang ideya ng kapahingahan ay unang lumitaw sa Kasulatan dito sa Genesis 2:2. Ang salitang "rested" sa Hebrew ay shabath, kung saan nagmula ang salitang Sabbath. Ngunit gaya ng nabanggit na, hindi ito nangangahulugang napagod ang Diyos. Sa halip, ang pahingang ito ay isang makalangit na halimbawa, isang divine appointment ng kapahingahan bilang bahagi ng disenyo ng Diyos para sa Kanyang nilikha.
Ang Diyos ay hindi napapagod, pero Siya ay nagpapahinga—hindi para sa Kanyang sarili kundi para sa ating kaalaman, kabutihan, at pagsunod. Sa pamamagitan ng kapahingahang ito, inilagay ng Diyos ang isang espirituwal na ritmo sa loob ng bawat linggo. Anim na araw para sa paggawa, at isang araw para sa paggunita, pagsamba, at kapahingahan.
“Six days shalt thou labour, and do all thy work: But the seventh day is the sabbath of the LORD thy God…” (Exodus 20:9–10, KJV)
Ang utos ng Sabbath sa kautusan ni Moises ay nakaangkla sa pattern na inilatag ng Diyos sa paglikha. Ibig sabihin, ito ay hindi lamang batas kundi disenyo—disenyo para sa kalusugan ng katawan, kapahingahan ng kaluluwa, at pagbubulay sa katapatan ng Diyos.
Ang araw ng kapahingahan ay panahon para tumigil sa gawain at tumuon sa Diyos. Ngunit sa ating panahon, marami ang ginagamit ang araw ng kapahingahan bilang karagdagang araw para sa trabaho, negosyo, o aliwan. Nawawala ang tunay na diwa ng Sabbath: ito ay araw para sa Diyos, hindi para sa sarili.
Ito rin ay larawan ng pagtitiwala. Kapag tayo'y nagpapahinga sa takdang araw, ipinapakita natin na tayo'y nagtitiwala sa Diyos bilang tagapagtustos, hindi sa ating sariling paggawa. Maraming tao ang hindi makapahinga, hindi dahil sa dami ng trabaho, kundi dahil sa kakulangan ng tiwala sa Diyos. Ngunit kapag naunawaan natin ang sabbath bilang pagpapakita ng pananalig, tayo’y matutong magpahinga na may pananampalataya.
“Come unto me, all ye that labour and are heavy laden, and I will give you rest.” (Matthew 11:28, KJV)
Ang tawag ng Panginoon ay kapahingahan—hindi lang sa katawan, kundi sa kaluluwa. Sa Kanya matatagpuan ang tunay na kapayapaan. Ang Sabbath ay paunang larawan ng espirituwal na kapahingahan kay Cristo—isang kapahingahan mula sa ating sariling paggawa para sa kaligtasan, at pagtanggap ng biyayang walang bayad.
Sa pananampalataya kay Cristo, ang Kristiyano ay pumasok sa Sabbath ng Diyos. Hindi na natin kailangang gumawa upang magustuhan Niya tayo—sa halip, nagpapahinga tayo sa natapos na gawain ni Cristo sa krus. Kaya ang sabbath rest ay paalala rin ng Ebanghelyo.
“There remaineth therefore a rest to the people of God.” (Hebrews 4:9, KJV)
Ang Diyos na nagturo ng kapahingahan ay Diyos rin na nais iparanas sa atin ang kapahingahang iyon—hindi lamang tuwing isang araw, kundi sa bawat sandali ng pagtitiwala sa Kanya. Kapatid, kailan ka huling tumigil hindi lang para magpahinga, kundi para magpasalamat sa ginawa ng Diyos? Baka kailangan mong hindi lang physical rest, kundi spiritual rest mula sa mga alalahanin, mga pagsisikap na walang saysay, at kabiguan. Ang Diyos ay tumatawag sa iyo na tumigil… upang Siya ang kumilos.
III. Ang Diyos na Nagpakabanal ng Araw (v. 3)
“And God blessed the seventh day, and sanctified it: because that in it he had rested from all his work which God created and made.”
Sa ikatlong talata ng kabanatang ito, lumalalim ang kahulugan ng ikapitong araw—hindi lamang ito araw ng kapahingahan, kundi araw na pinagpala at pinakabanal ng Diyos. Dalawang bagay ang ginawa ng Diyos dito: He blessed the day, at He sanctified it.
Ang salitang “blessed” ay nagpapakita ng biyaya at kaligayahan. Ang pagpapala ay hindi isang ordinaryong bagay. Sa buong paglikha, unang binasbasan ng Diyos ang mga hayop at ang tao (Genesis 1:22, 28), ngunit dito, isang araw ang Kanyang pinagpala. Ipinapakita nito na ang panahon ay hindi lamang makalupang takbo ng oras—ito ay may espirituwal na kahulugan.
Pangalawa, ang Diyos ay “sanctified it.” Ang ibig sabihin ng sanctify ay ibukod para sa banal na layunin. Ang araw na ito ay hindi tulad ng iba—ito ay itinalaga para sa Diyos. Kung sa loob ng anim na araw ay nakatuon ang pansin sa paglikha, sa ikapitong araw ay nakatuon ang puso sa Manlilikha.
“Remember the sabbath day, to keep it holy.” (Exodus 20:8, KJV)
Ang kabanalan ng araw ay hindi nakabase sa kalendaryo kundi sa pagkakatalaga ng Diyos. Sa ating modernong panahon, maraming tao ang hindi na nakikilala ang kaibahan ng banal at ng karaniwan. Lahat ng araw ay pare-pareho sa mata ng mundo—pero sa mata ng Diyos, may mga bagay na Kanyang inilaan para sa banal na layunin.
Ang araw ng kapahingahan ay hindi lang oras ng pahinga, kundi oras ng pagsamba. Ito ay panahon para magnilay, magpasalamat, at magsaya sa ginawa ng Diyos. Sa pagsamba, sinasanctify natin ang oras—ating ibinubukod ito upang ipakita na mas mahalaga sa atin ang Diyos kaysa sa ating mga personal na plano o pagod.
Makikita rin natin dito ang prinsipyo ng pagsunod. Ang tao ay hindi pa nahuhulog sa kasalanan, ngunit kahit noon pa man, bahagi na ng disenyo ng Diyos na matutong i-respeto at itangi ang mga bagay na banal. Sa modernong Kristiyanismo, maraming tumatalikod sa anumang konsepto ng araw ng pagsamba o pagtatalaga. Ngunit ang kapahingahan ng Kristiyano ay hindi dapat mawala—ito'y nakaugat sa puso na may pagkaunawa sa kahalagahan ng kabanalan.
Sa Bagong Tipan, hindi tayo iniuutos na sundin ang Sabbath sa ilalim ng ceremonial law, ngunit ang prinsipyo ng kapahingahan, kabanalan, at pagsamba ay nananatiling mahalaga. Ang mga unang Kristiyano ay sumamba sa unang araw ng linggo bilang paggunita sa muling pagkabuhay ni Cristo (Acts 20:7), ngunit ang diwa ng pagtatalaga ng oras para sa Diyos ay buhay na buhay pa rin.
“Let no man therefore judge you in meat, or in drink, or in respect of an holyday… or of the sabbath days: Which are a shadow of things to come; but the body is of Christ.” (Colossians 2:16–17, KJV)
Ang Sabbath ay anino, si Cristo ang katuparan. Ngunit hindi ito nangangahulugan na wala na tayong araw para sa Diyos—sa halip, si Cristo na mismo ang ating espirituwal na Sabbath. At sa Kanya tayo nagkakaroon ng tunay na kapahingahan at pagkabuhay.
Kaya’t kapag inilalaan mo ang panahon mo sa Diyos—linggo man iyan, araw ng pagsamba, o tahimik na pagninilay sa araw-araw—binabanal mo ang oras. Ipinapakita mong mahalaga sa’yo ang relasyon mo sa Diyos kaysa sa takbo ng mundo. At sa paggawa nito, ikaw rin ay pinakabanal ng Diyos.
“Sanctify them through thy truth: thy word is truth.” (John 17:17, KJV)
IV. Ang Diyos na Nagnanais ng Kapahingahan para sa Tao
“…in it he had rested from all his work which God created and made.”
Bagama’t ang Diyos ay hindi kailanman napapagod, ang Kanyang ginawang kapahingahan ay may layunin: upang ituro sa tao ang kahalagahan ng paglalagak ng tiwala, ng kapayapaan, at ng espirituwal na kabusugan sa Kanya. Hindi kailangan ng Diyos ang pahinga—tayo ang nangangailangan nito.
Mula pa lamang sa paglikha, ang disenyo ng Diyos ay malinaw: ang tao ay may bahagi sa paglikha, pero higit pa riyan, siya ay tinawag upang makibahagi sa kapahingahan ng Diyos. Isipin natin ito—ang unang araw ng tao sa mundo ay hindi araw ng trabaho, kundi araw ng pahinga sa presensya ng Diyos.
Sa Genesis 1:27, nilikha ang tao sa ikaanim na araw. Sa Genesis 2:2, ang susunod na araw ay kapahingahan. Ibig sabihin, ang simula ng buhay ng tao ay kapiling ng Diyos sa pahinga. Ito ay larawan ng disenyo ng Diyos na ang tunay na simula ng ating gawain, kaligayahan, at layunin ay matatagpuan hindi sa paggawa, kundi sa presensya ng Diyos.
Ang problema ng tao ay nagsimula nang tayo ay lumayo sa disenyo ng Diyos. Kapag inuna natin ang sarili, ang negosyo, ang plano, ang kagustuhan—hindi na tayo makapagpahinga. Napapagod ang katawan, nalulunod ang isip, at nasasakal ang espiritu. Hindi dahil kulang ang oras, kundi dahil kulang ang pagsunod.
“There is no peace, saith the LORD, unto the wicked.” (Isaiah 48:22, KJV)
Sa Diyos lamang matatagpuan ang tunay na kapahingahan—sapagkat ang kapahingahan ay hindi lang pisikal, kundi espirituwal. Maraming tao ang nagpapahinga pero hindi payapa. Marami ang walang ginagawa, pero puno ng pagkabalisa. Marami ang nagbabakasyon, pero pag-uwi ay mas pagod. Bakit? Dahil ang puso ay hindi nakahanap ng tunay na kapahingahan sa presensya ng Diyos.
Ang kapahingahan na itinuturo ng Diyos ay hindi katamaran. Hindi ito pagtakas sa responsibilidad. Sa halip, ito ay sinasadyang paglalagak ng oras upang kumonekta sa Diyos, upang lumalim sa pananampalataya, at upang mapuno ng lakas sa Kanyang Salita.
“And he said unto them, Come ye yourselves apart into a desert place, and rest a while…” (Mark 6:31, KJV)
Maging si Jesus ay nagturo sa Kanyang mga alagad na magpahinga. Hindi lang ito pisikal, kundi espirituwal—pagpapalalim sa relasyon sa Ama. At sa bawat Kristiyano, ito ang paanyaya ng Diyos: “Lumapit ka. Pahinga ka sa Akin. Hindi mo kailangang dalhin ang lahat.”
Kaya’t bilang iglesya, kailangang ituro muli sa ating mga kapatiran ang kahalagahan ng pagpapahinga sa Diyos. Huwag nating hayaan na ang ating linggo ay maging ordinaryo lamang. Huwag nating hayaan na mawala ang kabanalan ng araw ng pagsamba, ang kahalagahan ng tahimik na oras ng pagninilay, at ang pagiging matapat sa presensya ng Diyos.
Tandaan natin: ang Diyos ay hindi nagtakda ng araw ng pahinga dahil mahina tayo. Itinakda Niya ito dahil tayo’y mahal Niya. Ibinibigay Niya ito upang tayo’y lumago sa pananampalataya, mapanatili ang katinuan ng kaisipan, at maranasan ang kasapatan sa Kanyang presensya.
V. Ang Diyos na Nagbigay ng Espirituwal na Pahinga kay Cristo
“…he had rested from all his work which God created and made.”
Sa pagninilay natin sa kapahingahan ng Diyos matapos ang paglikha, napakalinaw na ang sabbath ay higit pa sa pisikal na prinsipyo—ito’y paunang larawan ng isang dakilang katotohanan sa Bagong Tipan: ang espirituwal na kapahingahan na matatagpuan kay Cristo.
Sa Lumang Tipan, ang Sabbath ay araw ng pagtigil sa paggawa. Isang utos mula sa Diyos na paulit-ulit na binigyang-diin (cf. Exodus 31:13–17). Ngunit sa kabila ng pagsunod ng Israel sa araw na iyon, marami sa kanila ang hindi nakapasok sa tunay na kapahingahan ng Diyos, sapagkat ang kanilang puso ay hindi sumusunod sa Kanya.
“So I sware in my wrath, They shall not enter into my rest.” (Psalm 95:11, KJV)
Ito ang parehong panawagan sa Hebrews 4, kung saan pinaliwanag ng manunulat na ang tunay na kapahingahan ay hindi lang isang araw, kundi isang espirituwal na kalagayan—ang pagpasok sa kapahingahan sa pamamagitan ng pananampalataya kay Cristo.
“For we which have believed do enter into rest…” (Hebrews 4:3, KJV)
“There remaineth therefore a rest to the people of God.” (Hebrews 4:9, KJV)
Ang kapahingahan ng Diyos pagkatapos ng paglikha ay larawan ng kapahingahan na inihandog ni Cristo sa krus. Sa Krus ng Kalbaryo, nang sinabi ni Jesus, “It is finished” (John 19:30, KJV), tinapos Niya ang gawaing hindi natin kayang tapusin—ang pagtubos ng ating kaluluwa. At mula roon, iniaalok Niya ang isang kapahingahang hindi kayang ibigay ng mundo: kapatawaran, katiyakan, at kaganapan.
Ang kapahingahan kay Cristo ay pagtigil sa pagsubok na maging katanggap-tanggap sa Diyos sa pamamagitan ng sariling gawa. Ito ay pagtanggap na tapos na ang gawain ng kaligtasan—si Cristo ang gumawa, at tayo’y tinatawag lamang upang manampalataya at magtiwala.
“Come unto me, all ye that labour and are heavy laden, and I will give you rest.” (Matthew 11:28, KJV)
Ang paanyayang ito ni Jesus ay para sa lahat ng pagod—hindi lamang sa mga pagod pisikal, kundi sa mga pagod sa loob: mga nabibigatan sa kasalanan, alalahanin, kabiguan, at espirituwal na pagkauhaw. Si Cristo ay pahinga para sa ating kaluluwa.
Sa mga mananampalataya, ang bawat araw ay maaaring maging Sabbath sa puso—kung ang ating tiwala ay nasa natapos na gawain ni Cristo, at kung tayo’y lumalakad sa kapahingahan ng Kanyang biyaya. Hindi ibig sabihin ay wala nang pakikibaka, kundi may kapahingahan sa loob kahit may unos sa labas.
“Thou wilt keep him in perfect peace, whose mind is stayed on thee: because he trusteth in thee.” (Isaiah 26:3, KJV)
Dito natin makikita ang kabuuan ng disenyo ng Diyos: mula sa kapahingahan ng paglikha, patungo sa kapahingahan ng kaligtasan. Parehong gawa ng Diyos, parehong tinatapos Niya, at parehong iniaalok Niya sa atin.
Kaya’t anuman ang iyong pinagdaraanan, kapatid—spirituwal na pagkabalisa, pagod sa paglilingkod, pangungulila, o kalituhan—may pahinga sa Panginoon. Hindi pahinga mula sa pananampalataya, kundi pahinga sa pananampalataya.
Konklusyon: Ang Diyos ng Pahinga at Pagpapala
Ang unang tatlong talata ng Genesis 2 ay tila simpleng pagtatapos ng paglikha—ngunit sa mas malalim na pagninilay, ito'y isang napakalawak na mensahe ng Diyos tungkol sa Kanyang disenyo para sa tao: na ang buhay ay hindi lamang paggawa, kundi pagninilay; hindi lamang pagsusumikap, kundi pagtitiwala; hindi lamang pag-iral, kundi pahingang may layunin.
Mula sa simula, ipinakita ng Diyos na ang tunay na katuparan ay matatagpuan sa Kanya. Hindi sa tapos na checklist, hindi sa maraming naabot, kundi sa pagkakaugnay sa Manlilikha. Ang tao ay nilikha sa ikaanim na araw, at ang kanyang unang araw ay hindi sa paggawa, kundi sa pakikisama sa Diyos.
Ito ay isang banal na modelo para sa ating lahat: huwag kang magsimula sa sarili mong lakas—magsimula sa presensya ng Diyos.
Tayong mga lingkod, mga magulang, mga anak ng Diyos—lahat tayo ay madalas magpuyat, magsumikap, at mag-alala. Ngunit tinatawag tayo ng Diyos sa isang mas malalim na panawagan: tumigil, magtiwala, at manampalataya sa Kanya.
Ang kapahingahan ay hindi kahinaan. Ang pagtigil ay hindi kawalan ng pananagutan. Sa halip, ito ay pagkilala na hindi tayo ang may hawak ng lahat, kundi ang Diyos.
Ang sabbath ng Genesis ay anino lamang ng tunay na kapahingahan kay Cristo. At ngayon, sa biyaya ng Ebanghelyo, tayo ay may paanyaya na pumasok sa Kanyang pahinga. Hindi ito isang araw lang—ito ay isang buhay na inilagak sa natapos na gawain ng ating Tagapagligtas.
Kung ang Diyos ay tumigil upang pagmasdan ang Kanyang ginawa, dapat din tayong tumigil upang pagmasdan ang ginawa ng Diyos sa ating buhay—ang Kanyang awa, katapatan, at kaligtasan. At habang tayo’y nagpapahinga sa Kanya, doon natin mararanasan ang tunay na kapayapaan.
Panalangin
Aming Ama na nasa Langit,
Salamat po sa halimbawa ng kapahingahan. Salamat sa paalala na hindi kami nilikha upang magpuyat sa sariling lakas, kundi upang magpahinga sa Iyong presensya. Turuan Ninyo kaming itigil ang aming pagmamadali, ang aming pag-aalala, at ang aming kakayahang sumandal sa sarili. Nais naming pumasok sa Iyong pahinga—ang pahingang inihandog ni Cristo, ang kapayapaang di kayang ibigay ng mundo. Palalimin Ninyo ang aming pagkaunawa sa kabanalan ng pagtigil at kahalagahan ng pagsamba.
Nawa'y ang aming buhay ay maging buhay na pinagpala, pinagpahinga, at pinagbanal para sa Iyong kaluwalhatian.
Sa pangalan ni Jesus,
Amen.
Copyright & Usage Notice
This sermon is an original work written and prepared by Pastor Jephthah Fameronag, Faith Baptist Church and Mission, Philippines. All rights reserved for personal, teaching, preaching, and gospel-sharing purposes only. Proper attribution is required for reproduction, citation, or distribution. Not for commercial sale or unauthorized publication.
Copyright © 2025 – Pastor Jephthah Fameronag
